شعر عاشقانه

آغوش من دروازه های تخت جمشید است /می خواستم تو پادشاه کشورم باشی

آتش کشیدی پایتخت شور و شعرم را /افسوس که می خواستی اسکندرم باشی

در عجبم از کار خدا...

تو را آفرید و حال ازمنانتظار یکتا پرستی دارد...

بعد از گرفتن دست هایت،
همه دنیا رالمسخواهم کرد
تا عشق به همه سرایت کند ...

اشتباه نکن...
نه زيبايی تو ، نه محبوبيت تو
مرا مجذوب خود نکرد.
تنها آن هنگام که روح زخمی مرا بوسيدی
من عاشقت شدم.

خيالت
مثل چرت صبحگاهی ست
همه اش با خودم می گويم...
فقط 5 دقيقه ديگر

تو که یک گوشه چشمت غم عالم ببرد
حیف باشد که تو باشی و مرا غم ببرد

«عماد خراسانی»

نه بهاری و نه یاری حیف... اما من و تو دور از هم می پوسیم غمم از وحشت پوسیدن نیست. غمم از زیستن بی تو در این لحظه پر دلهره است

کجاست بالش امنی کهباتو سر بنهم که حسرت سرو سامان که گفته اند این است

"حسین منزوی"