موفقیت مسابقات قهرمانی المپیک، تمایل فیفا برای ایجاد رقابت‌های قهرمانی جهانی خود را تشدید کرد. پرسش‌نامه‌هایی به انجمن‌های وابسته فرستاده شد و از آن‌ها پرسیده شد که آیا به تمایلی به سازمان‌دهی این مسابقات قهرمانی دارند یا خیر، و در صورت تمایل، تحت چه شرایطی حاضر به انجام این کار هستند. یک کمیته ویژه به رهبری جولز ریمت مسئول بررسی این سؤال شد. دبیر خستگی‌ناپذیر فدراسیون فوتبال فرانسه، هنری دولونه، نیز در این امر کمک زیادی به او کرد.

پس از یک پیشنهاد قابل‌توجه از سوی کمیته اجرایی، در 28 ماه مه سال 1928، کنگره FIFA در آمستردام، تصمیم گرفت یک دوره مسابقات قهرمانی جهان را تحت مدیریت فیفا برگزار کند. الآن لازم بود که کشور برگزارکننده کننده انتخاب شود. مجارستان، ایتالیا، هلند، اسپانیا، و سوئد ، کاندیداتوری خود را اعلام کردند. از همان ابتدا، اروگوئه گزینه موردعلاقه بود و این نه‌تنها به دلیل کسب مدال طلا در مسابقات المپیک سال 1924 و 1928 توسط آن‌ها ، بلکه همچنین به دلیل این بود که این کشور، با صرف هزینه زیاد، صد سالگی استقلال خود را در سال 1930 جشن می‌گرفت.

علاوه بر این، انجمن ملی کشور اروگوئه حاضر بود که تمام هزینه‌های مربوطه، که شامل سفر و اقامت تیم‌های شرکت‌کننده می‌شد را نیز تقبل کند. هرگونه سودی که از این رقابت‌ها به دست می‌آمد، به اشتراک گذاشته می‌شد، درحالی‌که اروگوئه کسر بودجه خود را جبران می‌کرد. بحث‌وجدل زیادی در این مورد انجام گرفت. کنگره فیفا در بارسلونا، در سال 1929 اروگوئه را به عنوان اولین کشور میزبان جام جهانی انتخاب کرد. نامزدهای دیگر عقب کشیدند.

در آن زمان که اروپا در چنگال یک بحران اقتصادی بود، با شمارش معکوس شروع این مسابقات، همه کشورها برای شرکت در آن برنامه‌ریزی نکردند. مشارکت در این مسابقات برای کشورهای اروپایی، صرفاً به معنی یک سفر طولانی دریایی نبود، بلکه باشگاه‌ها مجبور بودند برای دو ماه بازیکنان خود را از دست بدهند. در نتیجه، کشورهای زیادی وعده خود را به مشارکت شکستند و ریمت تلاش زیادی انجام داد که مطمئن شود که حداقل چهار کشور اروپایی ( فرانسه، بلژیک، رومانی و یوگسلاوی) او را در سفر دریایی خط کُنته ورده به مقصد بوئنوس‌آیرس همراهی می‌کنند.

اولین جام جهانی فوتبال، در 18 ژوئیه سال 1930، در استادیوم کاملاً جدید سنتناریو (Estadio Centenario) در مونته ویدئو افتتاح شد. این آغاز یک دوره جدید در فوتبال جهان بود و اولین دوره مسابقات، هم از جنبه ورزشی و هم مالی، موفقیت قابل‌توجهی در پی داشت. البته این‌که فقط چهار کشور اروپایی در این مسابقات شرکت کردند، باعث ناامیدی سازمان دهنده‌ها شد. خشم در مونته ویدئو آن‌قدر شدید بود که چهار سال بعد، تیم اروگوئه که در دوره اول قهرمان جهان شده بود، اولین و تنها تیمی شد که نخواست از عنوان قهرمانی خود دفاع کند.

هنگامی‌که کنگره در سال 1930 در بوداپست تشکیل جلسه داد، برای برگزار کردن مسابقات قهرمانی جهان برای اولین بار در آن شرایط دشوار ، از اروگوئه تشکر کرد و همچنین تأسف خود را از دیدن اینکه تعداد خیلی کمی از تیم‌های اروپایی در آن شرکت کرده بودند نشان داد.

اهمیت این مسابقات، تنها پس از شکستی که FIFA در فراهم کردن مقدمات بازی‌های المپیک 1932 در لس‌آنجلس متحمل شد افزایش پیدا کرد. پس‌ازاینکه فیفا نتوانست اختلاف‌نظری که در مورد وضعیت آماتوری بازیکنان فوتبال وجود داشت را با کمیته بین‌المللی المپیک حل‌وفصل کند، طرح‌هایی که برای سازمان‌دهی رقابت‌های قهرمانی فوتبال المپیک وجود داشت، رها شد.

فیفا ، برای میزبانی دوره دوم رقابت‌های جام جهانی، ایتالیا را به جای رقیب آن که سوئد بود انتخاب کرد و این بار، برای مشخص کردن 16 فینالیست، رقابت‌های مقدماتی را برگزار کرد. برخلاف جام‌ جهانی سال 1930، در این دوره هیچ گروهی وجود نداشت و مسابقات فقط به شکل دور حذفی انجام شد، و به همین دلیل برزیل و آرژانتین پس از فقط یک بازی، به خانه رفتند. یک‌بار دیگر، تیم میزبان که ایتالیا بود پیروز شد، که توانست در مسابقه نهایی، در وقت اضافه چکسلواکی را شکست بدهد. مسابقه نهایی از طریق رادیو پخش شد.

چهار سال بعد، زمانی که دور سوم رقابت‌های جام جهانی در کشور فرانسه، کشور زادگاه ریمت، برگزار شد، رؤیای او به تحقق پیوست. بازهم همه‌چیز طبق نقشه پیش نرفت: اتریش از صحنه محو شده بود و به همین ترتیب سوئد در دور اول هیچ رقیبی نداشت. اروگوئه تمایلی به شرکت نداشت و آرژانتین کناره‌گیری کرد. به همین دلیل تیم‌های ملی کوبا و هند شرقی هلند (از مستعمره های هلند) به فرانسه آمدند. این بار کشور میزبان پیروز نشد و ایتالیا توانست با موفقیت از عنوان قهرمانی خود دفاع کند.

چهارمین دوره جام جهانی باید در سال 1942 انجام می‌شد، اما وقوع جنگ جهانی دوم، اجازه این کار را نداد. با وجود اینکه فیفا دفاتر زوریخ خود را در طول جنگ حفظ کرد، کنگره فقط توانست برای اولین بار پس از شروع جنگ، در اول جولای سال 1946 در لوکزامبورگ تشکیل جلسه بدهد. 34 انجمن در آن جلسه شرکت کرده بودند و آن‌ها به ریمت که تا آن زمان، برای 25 سال رئیس فیفا بود، یک هدیه سالگرد ویژه دادند: از آن زمان به بعد، جایزه جام جهانی فیفا، به نام جام جولز ریمت نامیده شد.

هنگامی‌که مسابقات پس از جنگ جهانی دوم مجدداً از سر گرفته شد، جام جهانی فوتبال به سرعت جایگاه بی‌رقیب خود به عنوان بزرگ‌ترین رویداد ورزشی جهان مدرن را به دست آورد. از آنجا که جام‌ جهانی فوتبال، از سال 1958، به شکل متناوب بین قاره‌های اروپا و آمریکا انجام می‌شد، زمانی که هیئت اجرایی تصمیم گرفت که در ماه مارس 1996، کره و ژاپن را به عنوان میزبانان مشترک جام جهانی سال 2002 انتخاب کند، فصل جدیدی در میزبانی این رقابت‌های باشکوه به وجود آمد. از سال 1930، در 16 دوره رقابت‌ها، تنها هفت تیم به قهرمانی رسیده‌اند؛ بااین‌حال تاریخ جام جهانی فوتبال فیفا، وقایع غیرقابل‌پیش‌بینی زیادی که به شکل‌گیری تاریخ فوتبال کمک کرده‌اند را به خود دیده است، مانند شکست خوردن ایتالیا از کره شمالی در سال 1966، مطرح‌شدن کامرون در سال‌های 1980 و شکست خوردن آرژانتین از آن‌ها در سال 1990 در اولین مسابقه کامرون.

امروز، جام جهانی فوتبال بخش عمده‌ای از جمعیت جهان را تحت طلسم خود نگه داشته است. مجموع تعداد افرادی که رقابت‌های جام جهانی سال 98 فرانسه را دیدند، به 37 میلیارد نفر رسید، و مسابقه نهایی، حدود 1.3 میلیارد نفر بازدیدکننده داشت.

بعد از این همه سال و ایجاد تغییرات بسیار زیاد، تمرکز اصلی جام جهانی فوتبال ثابت مانده است: جایزه درخشان طلایی که تجسم جاه‌طلبی هر فوتبالیستی است.